Om kwart voor negen word ik wakker gemaakt. De auto moet verplaatst van de dochter des huizes moet naar haar werk en ze kan er niet langs. Nadat ik de auto langs de kant van de weg geparkeerd heb bel ik Elmira. Nee, er zijn nog geen tekenen van een naderende bevalling. De gynaecoloog wil het nog even aanzien maar wanneer er geen verandering komt kan ze vandaag weer naar huis.
Het ontbijt is Kazachs: brood met één of andere ingemaakte vruchtencompote en thee. De tijd dood ik met het kijken naar in het Russisch nagesynchroniseerde Woody Woodpecker filmpjes op televisie. Om half elf belt Elmira weer. De toestand is stabiel, ze kan naar huis tot Knufsik zich daadwerkelijk aandient. Wordt het dan toch niet een bevalling op vrijdag de 13e?
De reis naar het ziekenhuis is nog een hele toer. We hebben geslapen in een huis in het noordwesten van de stad, terwijl Elmira in een ziekenhuis in het oostelijke deel verblijft. Op zich geen probleem, maar na vijf minuten blijkt de centrale weg door de stad door de politie hermetisch afgesloten te zijn. Alle auto’s worden door smalle parallel weggetjes geperst wat tot behoorlijke opstoppingen leidt. Later blijkt dit te zijn omdat een minister een bouwproject in de stad bezoekt. Zoveel heisa maakt men in Nederland niet als een minister ergens op werkbezoek gaat.
Uiteindelijk lukt het ons na meer dan een half uur Centraal Aziatische rijstijl om de kliniek te bereiken. Elmira is zichtbaar opgelucht dat ze even terug naar huis kan.
In de ochtend belt Elmira. De gynaecoloog verwacht vandaag de bevalling. Er is vier vingers ontsluiting wat er op wijst dat de bevalling aanstaande is. Tegen twaalven vertrekken mijn schoonmoeder en ik naar Shymkent. Eenmaal daar aangekomen blijkt er nog van weinig vordering in het proces sprake te zijn. We zitten een uurtje bij elkaar, waarna Elmira voorstelt dat ik met mijn schoonmoeder even ga winkelen. Er is net een nieuwe supermarkt geopend die ze nog niet gezien heeft. Kunnen we daarna even eten in een restaurant. Mocht er in de tussentijd nog nieuws zijn dan zal Elmira mij bellen.
Weinig nieuws blijkt er te melden en wanneer we tegen zessen terug bij Elmira komen is de toestand onveranderd. Elmira verveelt zich stierlijk en heeft aan het personeel gevraagd of ze even met ons mee kan. Dat is geen probleem, tenslotte is dit een privé-kliniek dus de klant is koning. Als ze maar weer terugkomt wanneer de symptomen van de bevalling duidelijker worden.
We gaan met zijn drieën naar een familielid dat hier woont. Een neef van Elmira’s vader om precies te zijn die vroeger directeur van de gasfabriek was en nu met kinderen en kleinkinderen woont in een groot huis aan de rand van de stad. Mocht het lang duren dan kunnen we hier overnachten. Voor Elmira is het even een afleiding.
Zoals in elk Kazachs gezin kijkt men niet op of om van dit onverwachte bezoek. Er wordt extra eten klaargemaakt en voor de onaangekondigde gasten slaapgelegenheid in gereedheid gebracht. Na een half uurtje breng ik Elmira terug naar de kliniek. Nadat we daar nog een tijdje keuvelen keer ik terug naar mijn slaapplek. Mobiele telefoon naast het kussen mocht het vannacht nodig zijn. Hopelijk duurt de nacht wat langer dan de vorige.
Thuisgekomen worden de zaken bij elkaar gepakt die Elmira in de kliniek nodig zal hebben. Ondertussen heeft mijn schoonvader zijn vrouw in de bergen gebeld. Zij zal naar het dorp komen en mee naar Shymkent gaan. Het blijft tenslotte toch Elmira’s moeder. Terwijl ik de ramen van de auto nog eens van binnen en buiten goed schoonmaak—men is hier gewend om altijd met groot licht te rijden, ook op afstanden dat dat de tegenligger verblindt, dus elke glinstering moet worden voorkomen—wordt in huis een snelle maaltijd klaargemaakt. Tegen half tien zijn we gereed om te vertrekken.
De drukte op de weg naar Shymkent valt mee. Daardoor komen we iets na elven aan in de kliniek waar we Elmira achterlaten. Nog een laatste blik werpt ze in haar roze badjas naar mij voor de deur sluit. Deze nacht zullen wij op afstand doorbrengen. Elmira zal bellen zodra de eerste symptomen beginnen, zodat ik mij dan weer bij haar kan vervoegen. In de nacht rijden we weer naar Zhabagly waar we om half twee aankomen.
Vandaag gaan we weer naar Shymkent in verband met de naderende geboorte van onze Knufsik. De uitslag van het bacteriologisch onderzoek moet nu beschikbaar zijn en Elmira moet weer naar de gynaecoloog om te kijken wanneer ze moet worden opgenomen in de kliniek.
Volgens het laboratoriumonderzoek heeft Elmira geen voor Knufsik schadelijke bacteriestammen in haar neus en keel, de aanstaande pappa echter wel. Dat is niet zo gek, wanneer je ziet op welke plekken ik in de wereld al geweest ben. Het zou verrassend zijn als ik niet van één van deze plekken een interessante bacterie had meegenomen. De besmetting is echter niet dramatisch en tijdens de bevalling volstaat het dragen van een mondkapje. Daar valt overheen te komen.
Bij het onderzoek van de gynaecoloog blijkt Elmira behoorlijk verder in het zwangerschapsproces te zijn. Gisteren is Knufsik duidelijk ingedaald en op de echo is te zien dat het hoofdje naar beneden wijst. De ontsluiting is nu twee vingers—voor de kenners—en de gynaecoloog adviseert ons om ‘s avonds of de volgende ochtend vroeg terug te keren naar de kliniek zodat Elmira opgenomen kan worden. De bevalling zal niet meer dan één of twee dagen later zijn zo is de verwachting.
Als Nederlandse man wil ik graag bij de geboorte van ons eerste kind zijn. In Nederland is dat heel normaal, zeker omdat veel bevallingen thuis plaatsvinden. In Kazachstan is het echter zeer ongewoon. Elmira zal waarschijnlijk bevallen in de Oerombayev kliniek in Shymkent. Vandaag zijn we daar voor een vooronderzoek geweest.
Zoals het zich laat aanzien duurt het volgens de gynaecoloog nog een dag of tien voor de bevalling plaatsvindt. Er zijn geen complicaties op dit moment, alleen is de baby—net als de vader—redelijk uit de kluiten gewassen. Op dit moment schat ze het gewicht op 3500 tot 3700 gram. Daar zal in de komende week nog wat bijkomen, dus onze eerste zal zeker niet ondervoed ter wereld komen. Misschien was het voor Elmira gemakkelijker geweest als onze Knufsik wat kleiner was geweest, maar daar is weinig aan te doen. Knufsik blijft volgens het onderzoek nog zeker een week zitten en of we op 11 mei weer langs willen komen voor een vervolg onderzoek. De gynaecoloog kan dan kijken of opname al noodzakelijk is of dat we nog een paar daagjes kunnen wachten.
Het is wel wat ongebruikelijk dat ik als man bij de bevalling wil zijn en daarom moeten er een aantal voorbereidingen worden getroffen. Eén van de zaken die onderzocht moet worden is of ik ook schadelijke bacteriën in mijn luchtwegen heb die de nieuwe wereldburger onverhoopt kunnen besmetten. Ook Elmira moet hierop onderzocht worden. Bovendien moet van Elmira de Rhesus factor bepaald worden en nog een paar andere bloedonderzoeken. Hiervoor moeten we langs het laboratorium op hetzelfde ziekenhuisterrein. Omdat het laboratorium alleen ‘s ochtends geopend blijkt te zijn besluiten we om hiervoor morgen terug te komen.
Tijdens ons bezoek aan de gynaecoloog in Wanovka hebben we even een blik geworpen in de verloskamer van het ziekenhuis. Niet een erg idyllische ruimte en ik kan me voorstellen waarom de Kazachse mannen niet staan te trappelen om de geboorte van hun kroost bij te wonen. Het gemiddelde abattoir in Nederland is sfeervoller ingericht. Daarom zijn we vandaag in Shymkent opzoek gegaan naar een alternatieve plek om Knufsik ter wereld te brengen.
Elmira heeft in het begin van de zwangerschapsperiode in het zesde ziekenhuis in Shymkent gelegen. Naast dit ziekenhuis is de Oerombayev privé-kliniek gelegen. Een kliniek gespecialiseerd in gynaecologie. We zijn indertijd al eens binnen geweest om een echo te laten maken. Eind vorig jaar was er een wachtlijst voor de kliniek, maar nu is het er relatief rustig met bevallingen. Het krijgen van een kind is in Kazachstan nog altijd een seizoengebonden bezigheid waarbij de meeste geboortes in de laatste maanden van het jaar plaatsvinden; waarschijnlijk als gevolg van verveling tijdens de lange koude wintermaanden.
Een gynaecoloog legt het ons uit. Een bevalling kost 65000 Tenge. Daarbij is alles inbegrepen tot en met het eten, de ochtendjas en slippers van de nieuwe moeder en de Pampers van de kleine. Voor elke dag korter of langer wordt 6700 Tenge berekend. Bij een korte opname krijg je geld terug, bij een verblijf langer dan vijf dagen kost het wat meer. En de echtgenoot? Die mag er natuurlijk bij zijn.
Elmira en ik hoeven niet lang na te denken, er moet al heel wat geks tussenkomen wil Knufsik niet hier ter wereld komen. Volgende week donderdag of vrijdag worden we verwacht voor een basisonderzoek waarin wordt gekeken hoe Knufsik erbij ligt, worden bloedgroepen vergeleken en dergelijke.
Het is zeven uur in de ochtend. “Ik moet overgeven en heb buikpijn” hoor ik naast me.
“Moet ik een emmer halen?”
“Nee, voorlopig even niet, maar ik heb een stekende pijn in mijn buik”. De stekende pijn komt met perioden terug, en Elmira kan zich niet herinneren dat ze ooit hier last van gehad heeft.
Wat nu? Heeft onze Knufsik gehoord dat pappa er is en wil hij nu wel eens zien wie zijn verwekker is? Een paar weekjes te vroeg, maar wie weet. Elmira hijst zich in haar ochtendjas en de bodywarmer die ik uit Nederland heb meegenomen en ik start onze auto. Voor we vertrekken staat ze nog even aan de rand van de sloot om het restant van de maaginhoud eruit te werken. Haar gezicht is grijs en grauw en ze strompelt naar de auto.
Het ziekenhuis in Wanovka is zo’n 20 minuutjes met de auto. Onderwijl knapt Elmira zichtbaar op. Ze lijkt wel wat op mijn moeder. Als die doodziek is, is het ook plotsklaps over wanneer de dokter in zicht komt. Voor de zekerheid laten we toch nog even de gyneacoloog er naar kijken. Nee, het is zeker niet Knufsik, die ligt nog lekker op zijn plekje en dat zal naar verwachting nog een week of drie duren. Waarschijnlijk heeft Elmira gisteren iets verkeerds gegeten wat er nu in rap tempo weer uitgekomen is. Kan gebeuren, overkomt iedereen wel eens, maar dan de volgende keer liever op een ander moment.
Gelukkig knapt Elmira thuis weer zienderogen op en lijkt alles erop te wijzen dat de gedroogde abrikozen of de paddestoelen van gisteren verkeerd gevallen zijn.
Periodiek gaat Elmira naar Shymkent om daar een echo van onze aanstaande gezinsuitbreiding te laten maken. Er zijn twee plaatsen in de stad waar een echo apparaat aanwezig is. Eén apparaat staat in de Oerombayev privé-kliniek bij het ziekenhuis waar Elmira afgelopen oktober een weekje opgenomen is geweest. De tweede mogelijkheid om een echo te laten maken is bij het radio-diagnostisch centrum. Vandaag gaan we naar het radio-diagnostisch centrum omdat dat op onze route ligt.
Medische zorg is niet zo geörganiseerd als in Nederland. Bij de ingang van elke medische instelling is een boekhoudafdeling, duidelijk aangegeven met het woord KACCA. Daar betaal je voor de dienst die je geleverd wilt hebben. Na betaling krijg je een bonnetje waarmee je naar de betreffende afdeling kunt lopen. Een secretaresse neemt daar het bonnetje aan, scheurt het doormidden als teken dat het gezien is en verwijst je door naar één van de specialisten. Een echo kost hier 555 Tenge (3,25 euro). Duurder dan in de privé-kliniek waar we enige tijd geleden 350 Tenge (2 euro) moesten neertellen.
In het radio-diagnostisch centrum zijn twee echo apparaten die elk door hun eigen specialist worden bediend. Zij zijn in concurrentie met elkaar en worden betaald aan de hand van de hoeveelheid patiënten die ze per dag verwerken. Er zijn daardoor geen lange wachtlijsten. Na een minuut of tien is één van de specialisten vrij en wij gaan naar binnen.
Knufsik is nu zo’n 30 weken oud en het lukt niet meer om hem helemaal in beeld te krijgen. Terwijl de specialiste—op deze afdeling werken alleen vrouwen—alle vitale zaken in beeld brengt kijk ik mee op de monitor. Alles zit erop en eraan. Het hartje tikt dat het een lust is, en het wordt steeds waarschijnlijker dat ik inderdaad de veroorzaker ben van dit alles. Knufsik heeft namelijk langere benen dan de gemiddelde Kazach, de eerste tekenen van Fries bloed dat door Knufsik’s aderen bruist…
Op naar de laatste tien weken.
