De constructie van onze serre is op basis van kokerbalken van 12 x 16 centimeter. Niet dat we zulke zware balken echt nodig hebben, maar ze kwamen vrij bij de afbraak van de oude kippenslachterij bij ons dorp. De balken worden ingestort in beton in het muurtje dat we vorig jaar gemetseld hebben.
Op de eerste foto is nog een detail te zien dat bij niet veel huizen voorkomt. In de grond zit een wit rond deksel dat de hemelwaterafvoer afdekt die we daar gelegd hebben. Hemelwaterafvoeren zijn zeldzaam hier en het water flikkert bij de meeste huizen gewoon het dak af waardoor er rond het huis bij regenachtig weer altijd een modderpoel ontstaat. Dat gaan wij anders doen.
Ook Elmira helpt mee om ons huis gereed te krijgen. De poorten moeten in de grondverf en dat zijn heel wat vierkante meters. Gelukkig hebben we er vandaag niet te warm en windstil weer bij.
Het is buiten 31 graden en zwoel weer. Elke middag rond 4 uur hebben we een onweersbui. En wat doet een rechtgeaarde Nederlander dan? Die brengt een verlaagd plafond aan met 10 centimeter steenwol. In de zomer hebben we daar niet zoveel voordeel van, maar in de winter deste meer. Het plafond bestaat uit prefab kanaalplaten waar de oostenwind vanuit Siberië ‘s winters onder de dakplaten met -25 graden door direct overheen blaast. Isoleren is dus geen overbodige luxe. Ook liggen de kanaalplaten er op zijn Kazachs in met een hoogteverschil tussen het hoogste en laagste punt van bijna 10 centimeter. Door er een gipsplafond onder te hangen kan dat ook weer recht getrokken worden.
De leidingen van het elektrisch worden direct meegenomen zodat dat ook maar klaar is. Hier in Kazachstan is het gebruikelijk zo’n 20 centimeter onder het plafond een sleuf te hakken in de muur en daar de stroomdraden in te leggen. Boven elk stopcontact en schakelaar komt dan in de muur een verbindingsdoos te zitten. Wij doen het iets anders. De draden van alle stopcontacten en andere aansluitpunten gaan met PVC leidingen over het plafond naar één centrale lokatie. Er komt een centraaldoos in het plafond waar alles aan elkaar wordt gezet. Dit kost wel iets meer meters draad, maar het resultaat is aanzienlijk overzichtelijker. Bovendien kun je—mocht dat in de toekomst nodig zijn—nog eens nieuwe draden in de buizen trekken.
Het belangrijkste woord bij Kazachse bouwvakkers is “snel”, niet “goed”, of “nauwkeurig”. Vandaar dat wij niet veel Kazachse bouwvakkers aan het werk hebben. Ze mogen de bulk klussen opknappen onder onze supervisie, maar het nauwkeurige werk doen wij liever zelf. De gebruikelijke werkwijze bij het plaatsen van ramen en deuren hier is dat men een veel te ruim gat open laat dat minimaal zo’n 5 centimeter groter is dan het raam of de deur die geplaatst moet worden. Vervolgens wordt het kozijn geplaatst en aan alle kanten met specie aangesmeerd. Aansmeren is het goede woord denk ik, want het wordt altijd een ontzettende smeerboel. En scheef, dat is ook altijd standaard. De specie wordt volgens oud Kazachse wijze met een schepje tegen de muur gesmeten. Bij het plaatsen van de kunststof kozijnen bij mijn schoonouders hebben ze daardoor de kozijnen volledig ondergsmeten. En die beschadigingen krijg je nooit meer van de kozijnen af.
Vandaar dat wij dat anders doen, meer volgens de Westerse methode. De openingen voor de kozijnen worden eerst precies op maat gestuct. Hierbij maken we gebruik van exotisch gereedschap zoals een waterpas en lijmtangen. Vervolgens wordt het kozijn geplaatst, vast gezet en afgekit. Het kost wel wat meer tijd, maar het resultaat is dan ook heel anders. Op de foto’s zie je één van de deuropeningen van een slaapkamer en de reeds gestucte opening tussen de twee kinderslaapkamers waar het aquarium komt.
Na veel wikken en wegen is het besluit uiteindelijk genomen. Er komt wel een kelder. De fundering van onze bouwval die we opknappen bestaat uit losse betonblokken die op elkaar gestapeld zijn. Daarbinnen een kelder uitgraven kan wat link zijn als de boel gaat schuiven. Daarom komt de kelder onder de opslag waarvan we vorig jaar de fundering hebben gestort. Die fundering is van één stuk gewapend beton en er staat nog geen gebouw op. De kans dat gaat schuiven is niet zo groot. We hebben iemand in het dorp aangenomen die normaliter WC’s uitgraaft dus hij is bekend met de specifieke kwaliteiten van de bodem in ons dorp. het pikhouweel op de achtergrond is daarom geen overbodige luxe.
Op deze plek was vroeger een dalletje in het landschap vlak naast de dorpswinkel. Dat is bij het graven te merken. Het dalletje is later vol gegooid met grond dus er zitten relatief weinig stenen in de grond, maar deste meer lege flessen, speelgoed tot en met verkeersborden aan toe.
Af en toe doe je schijnbaar heel normale dingen die bij de Kazachen bijna de ogen uit de oogkas doet rollen. Er komt een serre aan de zuidkant van ons huis en daarvoor moet een borstwering gemetseld worden. Toen we er vandaag mee aan de slag gingen keek Elmira haar ogen uit toen ik een stel houten profielen tevoorschijn toverde die ik in de dagen ervoor voorbereid had om op de hoeken van de te metselen muur te plaatsen.
Zoiets had ze nog nooit gezien in Kazachstan, een houten skelet rond een te metselen muur waaraan de metseldraad bevestigd wordt. Ze was echter snel bekomen van de schrik en de profielen zijn inmiddels geplaatst en waterpas gesteld. Onze vaste bouwvakker Askar zei niets, maar observeerde des te meer. De kans is groot dat binnekort meer muren bij ons in de omgeving gemetseld gaan worden volgens deze revolutionere methode.
Door dit soort gebeurtenissen begin je ook steeds meer te begrijpen waarom in Kazachstan maar zeer weinig huizen volledig vlakke muren hebben.
Het is verbazend welke kleine dingen je moet missen wanneer je in een ander land vertoeft. De kroket en zure haring zijn lastig mee te nemen uit Nederland, maar een aantal zaken kan wel in een koffer of periodiek postpakket naar Kazachstan worden verstuurd. Deurvastzetters behoren tot die laatste categorie. Niet iedereen zal bij het woord deurvastzetter meteen een idee hebben wat daarmee bedoeld wordt, maar ik denk dat in dit geval de foto meer zegt dan duizend woorden. Het vroegste moment dat ik mij kan herinneren dat een deurvastzetter in mijn leven kwam was op de kleuterschool, om de deur van de school naar het speelplein open te houden. Dat is bijna veertig jaar geleden. Die handige dingen blijken nog steeds in bijna onveranderde vorm te koop. Niet lang geleden heb ik een stel meegenomen naar Kazachstan om de poort deuren vast te houden. Geen overbodige luxe wanneer de wind vanaf Siberië waait. Gisteren hebben we er drie ingestort en de bouwvakker die hielp was onder de indruk van zo’n eenvoudig stuk vernuft.
Een klassieke verhaallijn die meerdere keren als stripverhaal is opgetekend is die waarbij Donald Duck door Katrien is uitgenodigd om een bijeenkomst van de damesclub bij te wonen. Om niet te hoeven gaan verft Donald vervolgens de vloer in zijn huis waarbij hij zichzelf met natte verf insluit in een hoekje.
Een vergelijkbare (geplande) situatie hadden wij vandaag met het storten van de dekvloer op de bovenverdieping. Alle betonmortel hebben wij door een raam aan de voorkant naar binnen getakeld en dat is ook waar het laatste stuk van de vloer is gestort. Verschil met Donald Duck is dat wij vantevoren wel hebben nagedacht over een uitweg. Askar verlaat hier het pand via de takel die al vele tonnen beton omhoog heeft gebracht.
