Ons huis is zo’n 25 jaar geleden rondom gestukt met een relief stuklaag. Die laag heeft door de weersinvloeden op een aantal plaatsen losgelaten en door de reliefvorm is het sowieso geen goede ondergrond voor bijvoorbeeld behang of tegelwerk. Daarom wordt op de plaats waar de serre komt de stuclaag totaan de bakstenen weggekapt zodat we daar een nieuwe gladde laag kunnen aanbrengen. Het rechter raam op de foto zal worden vervangen door een dubbele deur, waardoor er een directe doorgang komt vanaf de woonkamer naar de serre.
De keuken en woonkamer van het huis dat we verbouwen zijn relatief klein. Door de ligging aan de zuidzijde van het huis is dit een ideale plek om een serre aan te bouwen die ook als uitbreiding van de woonkamer kan dienen. Door de serre geisoleerd uit te voeren en nu alvast leidingen neer te leggen voor de verwarming wordt de serre ook geschikt voor gebruik in de koude seizoenen. De fundering wordt hier gestort en komt in totaal 1,10 meter beneden het maaiveld.
Dat er al maanden geen levensteken van mij te horen is via dit medium wil niet zeggen dat ik stil zit. Met name in de zomermaanden is het bij ons in Kazachstan zo druk geweest met toeristen dat er nauwelijks tijd was om iets interessants te beleven, laat staan om daarover ook nog een verhaal op het internet te schrijven.
Maar de seizoenen wisselen en het is nu winter waardoor ik mij weer met een aantal meer computergebonden activiteiten kan bezighouden. Eén daarvan is het maken en onderhouden van websites.
Sinds vandaag is er een nieuwe telg in de lucht met de naam Pic2Pat. Via die website kun je foto’s gratis zelf omzetten naar borduurpatronen. Iets heel anders dan de sites over computertechniek en reizen die ik tot nu toe voornamelijk maakte, maar hier zijn ongetwijfeld ook belangstellenden voor.
Wat is er leuker dan samen op de trap een ijsje eten?
Eén van mijn voornaamste activiteiten deze drie wintermaanden in Nederland is het voorbereiden van het finale transport van mijn Nederlandse spullen naar Kazachstan. Een container zal in de loop van het jaar gevuld met de grote zaken richting Kazachstan afreizen. Die moet daar ongeveer aankomen wanneer de renovatie van onze bouwval zover is gevorderd dat we daar bijna in kunnen. De kasten, boeken en andere grote zaken halen dan het echo gevoel wat weg. Dat vullen we aan met de zaken die we nu in Kazachstan reeds bezitten zoals de koelkast, televisie, bed, tafels, stoelen en dergelijke.
Een belangrijke activiteit op dit moment is het beslissen wat wél, en wat niet naar Kazachstan moet. Bij het doorzoeken van mijn kasten naar kandidaten voor de vuilnisemmer kwam ik een Koeleman augurkenpotje tegen met een bodempje kleingeld van voor de euro. Een bonte verzameling van Nederlandse guldens en centen en Duitse pfennig. Waarschijnlijk was dit het geld dat ik in mijn beurs had toen in Nederland werd overgeschakeld naar de euro.
Tussen het geld zat ook een rijksdaalder uit 1978. Toen ik die munt in mijn hand nam moest ik niet denken aan geld, maar aan Sinterklaas chocolademunten. Kennelijk is de tijd van de gulden voor mij nu zo lang geweest dat ik de gulden niet langer zie als betalingsmiddel. Ik ben kennelijk nu volledig naar de euro (of naar de tenge?) geconverteerd. De enige munt waar ik nog een zwak voor heb ik het dubbeltje. Klein en veel handiger dan die dikke zware euromunten waar je tegenwoordig mee rondsjouwt.
Een bebaarde oude man in een lang roodkleurig gewaad die zich voornamelijk bezig houdt met het uitdelen van cadeautjes aan kinderen komt in vele culturen voor. In Nederland heet hij Sinterklaas, wordt hij bijgestaan door een aantal zwarte pieten en komt hij langs op vijf december. In de Verenigde Staten is het Santa Claus die op 25 december met zijn arreslee voorrijdt die getrokken wordt door een aantal rendieren waarvan er eentje onder de naam Rudolf gebukt gaat. In de staten van de voormalige Sovjet Unie tenslotte is het Djit Maroos die als hekkesluiter samen met een wulpse jonge dame op 31 december de pakjes uitdeelt.
Nathalie mocht dit jaar voor de tweede keer samen met haar oudere nichtje Machabat naar school om daar de komst van Djit Maroos mee te maken. En dan is het ook logisch dat ze vervolgens vraagt waar Djit Maroos vannacht wel niet zal slapen; toch niet bij oma in het pension? Daar had mamma Elmira gelukkig een pasklaar antwoord op. In Zhabagly zijn immers zoveel kinderen dat hij de hele nacht bezig is met hen cadeautjes te brengen dus van slapen zal niet veel komen.
Soms lees je in Nederland nieuws dat je bijna doet denken dat je nog in Kazachstan bent. Gisteren was een bericht op internet te lezen dat in Limburg putdekseldieven actief zijn. Diefstal van putdeksels kwam in Kazachstan in het recente verleden veel voor. Een putdeksel is al gauw zo’n vijftig kilo zwaar en levert daarmee voldoende geld op om een paar keer flink dronken te worden. De straffen zijn daar echter tegenwoordig niet mals. Handelaren die betrapt worden op heling van putdeksels kijken tegen een straf aan van zo’n 700 euro waardoor zij het op dit moment wel uit het hoofd halen nog illegale putdeksels aan te nemen.
Enkele maanden geleden zijn van het terrein van onze bouwval vier ijzeren buizen gestolen. Deze buizen waren de steun van het dak van een kleine overkapping naast het huis dat we daarvoor al afgebroken hadden. Dieven op zoek naar snel geld vonden het kennelijk nodig om ons te helpen en de vier—in beton ingegoten—buizen mee te nemen. Elmira liet het er echter niet bij zitten en schakelde de politie in. Die gingen allereerst kijken bij een niet ver van onze bouwval wonende oudijzer handelaar. De vier buizen vonden ze niet, maar wel negen putdeksels waarvan de handelaar de herkomst niet kon verklaren. Deze deksels zijn met dank aanvaard door mijn schoonvader om als hoofd openbare werken te bepalen welke putten in het dorp het meest urgent weer afgedekt moeten worden. Naar de buizen moest echter nog verder gezocht worden.
Ongeveer een week later ontdekte Elmira bij toeval bij een oudijzer handelaar op de markt in Wanovka twee buizen die sprekend op die van ons leken. De sleuven waarin de dakspanten hadden gelegen zaten er nog in, en ook de verfstrepen erop kwamen overeen met die van onze buizen. Gelukkig hadden we nog een foto vanuit het verleden waarmee de buizen konden worden geïdentificeerd. De handelaar wilde eerst niet zeggen waar hij de buizen vandaan had, maar nadat Elmira de politie had ingelicht en die met meerdere manschappen langs kwamen werd de verkoper wat loslippiger. Ze waren door één van onze buren in Zhabagly aangeboden.
Criminaliteit in Kazachstan is in het algemeen nogal primair. Je hoeft vaak niet ver te zoeken naar de daders en zij doen het meestal voor het vervullen van eerste levensbehoeften zoals eten of geld voor wodka. Zo ook in dit geval. De buurman heeft de dagen daarna niet zo’n prettig onderhoud met de politie gehad en hij heeft de buizen op eigen kosten van de markt terug naar ons huis moeten transporteren.
Eén van de eerste zaken die je nodig hebt tijdens een serieuze verbouwing—tenminste als Nederlandse bouwvakker—is elektriciteit. Voor ons grote huis in het centrum van Zhabagly hebben we indertijd krachtstroom geregeld, maar de procedure om dat voor elkaar te krijgen is lang en voor onze bouwval is het op dit moment niet echt nodig. Daarom hebben we voor onze bouwval een gewone 220 Volt aansluiting geregeld. Bij de kabels, elektriciteitsmeter en automaten hebben we wel rekening gehouden met hoger dan gemiddeld stroomverbruik waardoor we wanneer het nodig is zo’n negen kilowatt kunnen afnemen zonder dat er ergens iets in rook opgaat.
We hebben net als bij onze nieuwbouw de elektriciteitsaansluiting buiten geplaatst in een spatwaterdichte metalen behuizing waarop aan de zijkanten CEE stopcontacten zijn gemonteerd. Daardoor kunnen we zonder problemen binnen de boel verbouwen. Wanneer daar alles klaar is en de nieuwe elektriciteitsleidingen in de muur zijn aangelegd trekken we de hoofdkabel door naar binnen. De kast is zo geplaatst dat iemand die er onder staat er net niet bij kan. Dat voorkomt een hoop schade door vandalisme en ontmoedigt mensen die vinden dat zij meer recht hebben op de inhoud dan wij.
Op de hoek hoog aan de muur hebben we een schijnwerper geplaatst die schakelt op de hoeveelheid omgevingslicht. Door de plaatsing op de hoek wordt het hele terrein vóór en naast ons huis ‘s nachts verlicht. Om de kosten hoeven we dat niet te laten. Uit ervaring op ons andere bouwterrein weten we dat een dergelijke schijnwerper in de lange wintermaanden niet meer dan zo’n zes euro per maand kost aan elektriciteit.
