De meeste lassers in Kazachstan maken hekwerken op de grond. Dat is lastig en niet erg comfortabel. Bij het storten van de betonpalen heb ik er voor gezorgd dat alle tussenafstanden tussen de palen ongeveer gelijk zijn waardoor alle hekwerken identiek kunnen worden. Daarom heb ik een mal gelast waarin een hekwerk precies past met steuntjes op de plaatsen waar de dwarsprofielen moeten komen. Die mal is op twee driepoten geplaatst waardoor hij gemakkelijk om zijn as kan draaien waardoor ik zowel de voorkant als de achterkant van een hekwerk gemakkelijk kan lassen. Bijna zonder te hoeven meten en op een gemakkelijke werkhoogte kan ik zo de benodigde 71 hekwerkplaten klaarmaken.
Een veertig voets container is een ideale opbergplek voor bouwmaterialen en gereedschap. Al ons ijzer, bekistingplaten en gereedschappen ligt nu onder dak. Zelfs de bijna 12 meter lange betonijzerstaven passen in de container. Op die manier is alles overzichtelijk en diefstalbestendig opgeborgen. De container oogt niet echt Kazachs van binnen. Aan de linkerwand heb ik rekjes en haken gelast voor onder andere alle verlengsnoeren en onze ladder en aan de rechterkant zijn op drie plekken stopcontacten bevestigd. Aan het plafond hangen twee TL bakken wat ideaal is om ‘s avonds de spullen weer op te ruimen.
Nou niet zozeer de palen zelf—die zijn bijna volmaakt vierkant—maar na bijna een jaar met horten en stoten betonstorten hebben we eindelijk de bijna zeventig kuub beton erin van de kwart kilometer omheining rond ons bouwterrein. De bouwvakkersploeg is terug naar huis waardoor ik nu de tijd heb om mij te concentreren op het ijzerwerk dat de lege ruimtes tussen de betonpalen moet opvullen.
Het is juli en daarmee één van de twee warmste maanden van het jaar. Het betonstorten hebben we de afgelopen weken al grotendeels ‘s nachts gedaan, maar met het lassen van het hekwerk gaat dat wat moeilijk. Vandaar dat alle gereedschappen en materialen in de schaduw van onze grote appelboom gestald zijn. Dat betekent wel een paar keer per dag verkassen om met de zon mee te draaien.
Er is sinds enkele dagen weer een familielid bij. Elmira’s oudste zus heeft nu een derde kind, zoontje Atlet.
In enkele weken tijd zijn we bij de derde groep bouwvakkers aangeland. In tegenstelling tot de eerste twee groepen bestaat deze voornamelijk uit schoolverlaters en dat heeft zo zijn voordelen. Schoolverlaters hebben nog niet de pretenties van de wat oudere bouwvakkers en zijn nog bereid te leren, luisteren en werken en zelfs af en toe zelf na te denken. Op die manier blijkt het bouwen van onze omheining plotseling veel gemakkelijker en sneller te lukken dan bij de voorgaande pogingen.
Hier wordt de bekisting geplaatst van één van de grote kolommen ter weerszijden van de poort aan de achterkant van ons bouwterrein. In de beton storten we direct elektriciteitsdraden mee zodat we op alle grote kolommen lampen kunnen plaatsen die we later vanuit huis aan en uit kunnen schakelen. Het kost even wat voorbereiding, maar dan dan hebben we straks ook wat.
Tot voor kort werd het water op de boerderij uit een nabijgelegen riviertje geschept. Sinds eind vorig jaar is er echter een dikke leiding gelegd tussen een bron op zo’n 700 meter afstand en de boerderij. De berekeningen aan de leidingweerstand die ik indertijd heb gedaan blijken in de praktijk vrij aardig te kloppen. Het water is voldoende voor de dagelijkse behoefde en om de flessen en bussen met melk te koelen. Het laatste deel van de leiding zal nog ingegraven worden en aangesloten op de leidingen die in de boerderij al voorbereid zijn voor de keuken.
De verbouwing van de boerderij in de bergen waar vorig jaar mee gestart is is van buiten grotendeels afgerond. Binnen moeten waterleiding en elektriciteit nog netjes aangelegd worden, maar ten opzichte van het hutje waar ik Elmira indertijd heb ontmoet is er heel veel verbeterd.
