Lammert's Weblog

We hebben al veel personeel geprobeerd om te helpen bij de bouw van ons huis, maar de beste twee bouwvakkers zijn nog altijd Elmira en Nathalie. Elmira demonstreert hier aan de Oezbeekse bouwvakkers hoe de trilnaald werkt en op welke plekken je hem in de beton moet steken. Nathalie zorgt voor de afwerking van het beton.

In Kazachstan gaat nog wel eens iets kapot. Enkele dagen geleden hield onze grote schijnwerper die ‘s nachts ons bouwterrein verlicht er plotseling mee op. Na doormeten kwam ik tot de conclusie dat er kortsluiting boven in het armatuur moest zitten. En de enige manier om dat op te lossen is om een lange ladder tegen de betonnen paal te zetten en naar boven te klimmen.

Onze schijnwerper is van het hogedruk kwik type. Deze lampen geven veel licht maar moeten een aantal minuten opwarmen voor ze de volledige lichtopbrengst geven. In het armatuur is een grote elektrische spoel in serie geplaatst als stroombegrenzing en bij openen bleek dat een draad aan die spoel in de fabriek niet goed bevestigd was. De draad was losgeraakt, tegen de metalen lampenbehuizing aangekomen en had zo kortsluiting veroorzaakt. Omdat ik bij het aanleggen van onze bouwaansluiting overal goede aarding heb aangesloten en bovendien de lamp slechts via een zes Ampere automaat was afgezekerd was de automaat uitgeschakeld zonder voor verdere schade te zorgen. Een nieuw draadje leggen en goed onder het schroefje van de klemmen van de spoel vastzetten zou voldoende moeten zijn voor de reparatie.

Maar als je toch boven in die betonpaal zit te hannessen kun je net zo goed een fototoestel meenemen en het bouwterrein vanaf die hoogte fotograferen. Het uitzicht is er mooi genoeg voor.

We hebben voor dit jaar grootse bouwplannen. Daarvoor zijn behoorlijk wat bouwmaterialen en gereedschappen nodig. Om die gemakkelijk ‘s avonds op te kunnen bergen hebben we besloten een zeecontainer te kopen en die op ons bouwterrein te plaatsen. Daarin kan alles netjes opgeborgen worden en hoeft niet zoals nu elke keer alles aan het eind van de dag mee naar huis terug te worden genomen.

Bij ons in de omgeving stonden enkele 40 voets containers te koop en wij hebben nu eentje gekocht het dorp Tjulkebas, zo’n 20 kilometer verderop. Een Shymkentse vriend van mijn schoonzus verzorgt het vervoer. Van de vrachtwagens in de buurt bleek er niet één groot genoeg om een 12 meter lange container te vervoeren. Vandaar dat we een vrachtwagen van 100 kilometer verderop nodig hadden.

12 Meter is wel een ideale maat voor een bouwmaterialen container. Betonijzer past er precies in en ligt daardoor veilig opgeborgen en vrij van roest door regenbuien.

…wordt het liefst niet moe.

De duurste nog niet renderende investering op ons bouwterrein is ongetwijfeld het gat voor onze septictank. Twee graafmachines zijn hier vele uren mee aan het graven geweest en na die inspanningen is het gelukt in onze betonnen bodem een gat te graven dat in de midden ongeveer 3,5 meter diep is. De hoeken onderin zijn rond omdat de laatste grote graafmachine dat niet netjes kon afwerken, maar als we die hoeken afsteken en de grond en stenen in het midden van het gat dumpen houden we een vierkante septictank over die nog altijd zo’n 3 meter diep is. Diep genoeg om een proefcentrumpje van een biologische waterzuivering in te maken.

We hebben Oezbeekse bouwvakkers aan het werk die het beton van onze omheining zullen afmaken en een opwarmprojectje was voor hun om de onderranden van de septictank recht af te steken zodat een keurige vierkante bak ontstaat. Helaas zij ook Oezbeken liever lui dan moe, dus in plaats van om in het gat af te dalen en daar de stenen los te wrikken in de hoeken hebben ze van bovenaf het losse leem van de deklaag naar beneden gepleurd. Het gat is nu van boven bijna een meter breder en langer, maar ook meer dan anderhalve meter minder diep. Na meting bleek er nog maar 1,7 meter over te zijn van de oorspronkelijke 3,5. Dat wordt vanavond voor straf zonder eten naar bed en morgen met de hand de boel weer uitgraven tot de originele diepte.

Mijn schoonouders zijn op familiebezoek in Rusland. Met de kinderen alleen thuis betekent dat grote opruiming. De stallen worden al jarenlang gebruikt als opslag van spullen die toch nooit meer gebruikt worden. De overbuurman rijdt sinds kort met zijn tractor wekelijks door het dorp om vuilnis op te halen en wij hebben hem gevraagd om de avond ervoor zijn kar even bij ons op het erf te stallen. Zoals te zien is op de foto gaat er heel wat weg, maar er blijft nog voldoende over om geen echo’s in de stallen te horen.

Tante Diana is een tijdje met neefje Aleksej uit logeren, dus dat zijn een paar extra speelkameraadjes voor Isabel.

Vandaag is er een landbouwcongres in Wanovka, de hoofdplaats van onze gemeente. Op het congres tonen een aantal vooruitstrevende bedrijven uit de agrarische sector in de gemeente hun producten en diensten. Van ons is er een stand van het veterinaire centrum met inseminatiestation, rechts op de foto.

Tijdens het congres worden prijzen uitgedeeld aan de meest veelbelovende projecten. Ruslan die als plaatsvervanger van mijn schoonvader fungeert die op dit moment in Rusland zit, neemt daarvoor bloemen, een oorkonde en een televisie in ontvangst. Een televisie lijkt het gebruikelijke cadeau in Kazachstan te zijn, al zou daar voor ons wel wat variatie in mogen komen.

De tijd gaat snel, en dat merk je zeker wanneer je kinderen hebt. Vandaag was alweer de derde verjaardag van Nathalie.