Lauwersoog—een plaatsje in het uiterste noorden van Nederland—is met name in het weekend geliefd bij dagjesmensen om een portie vis te eten. Rond de haven zijn een aantal eetgelegenheden gegroepeerd waar de gevangen vis wordt bereid en opgediend. Vandaag ben ik er geweest met Nathalie’s Nederlandse oma. Onze bedoeling was om in het vis restaurant Sterkenburg een tussendoortje te bestellen en een een vismenu mee naar huis te nemen.
De service in het cafetaria was op zijn minst merkwaardig te noemen. Toen we om een visschotel vroegen zij één van de bedienden achter de balie dat ze daar niet aan konden beginnen. Dan hadden we van tevoren moeten bellen en sowieso verkochten ze geen kleine porties. Zijn collega van Sterkenburg hielp nog eens te benadrukken dat het echt niet kon, waarna ze zich beiden omdraaiden om weer een paar stukken vis in de frituur te donderen. Ze vroegen niet eens of we wat anders wilden, of ze ons nog op een andere manier van dienst konden zijn.
Verbouwereerd hebben we daarna de eettent verlaten, bij de uitgang nog wel een softijsje kopend bij één van de vrouwelijke medewerksters van Sterkenburg visrestaurant die iets klantvriendelijker bleek.
Gelukkig is er concurrentie en werden we bij collega Visser Vis zo’n 100 meter verderop wel vriendelijk behandeld. Na een portie kibbeling, chocomel en de nodige vis in de kofferbak zijn we weer huiswaarts gekeerd. Het kan dus wel goed.
Op het internet komen veel quizen voor. Met sommige kun je uitzoeken welke politieke partij het beste bij je past, met anderen leer je van welke muziekstijl je het meeste houdt. Recent kwam ik een quiz tegen waarmee je kunt bepalen op welk karakter uit Sesamstraat je lijkt. Nadat ik alle vragen had ingevuld berekende de computer dat Elmo uit Sesamstraat het beste bij mij past. Ik denk ook wel dat dat klopt. Elmira noem ik ook meestal ElmÃé op dezelfde toon waarop Elmo gewoonlijk spreekt. De beschrijving zoals die uit de quiz kwam:
Je bent ELMO. Je bent schattig en iedereen houdt van je. Je bent een goede vriend die niet zomaar anderen laat vallen. Je kwetst nooit iemand en je eigen gevoelens worden zelden gekrenkt. Het leven is een luchtig briesje. Je bent doorgaans geestig en luchtig. Pas op voor een dolk in de rug en je hebt geen zorgen.
Well, for those who know me…
Het postale systeem in Kazachstan werkt vrijwel vlekkeloos. Wanneer ik hier op een postkantoor een doos met spullen voor Kazachstan achterlaat kan ik er van op aan dat binnen twee weken de doos de eindbestemming bereikt. Vandaag is er weer zo’n doos in Kazachstan aangekomen. Omdat er beperkingen zijn op het type goederen dat aan particulieren mag worden verzonden zonder invoerheffing te hoeven betalen was het ook deze keer weer een allegaartje van spullen dat ik heb opgestuurd.
Uiteraard de onvermijdelijke paar zakjes drop en soep- en maaltijdmixen. Daarnaast een bureaulamp, twee kunststof thermosflessen, matrashoezen en natuurlijk een paar knuffels voor Nathalie. De grootste knuffel was een cadeautje van mijn zus Hylkje: een knuffeleend met een nogal eigenwijze uitdrukking op zijn gezicht die daarom meteen door mij Diederick gedoopt is. En ook iets dat men in Kazachstan niet kent, namelijk een spel mens-erger-je-niet. Gezelschapsspelen zijn in Kazachstan praktisch onbekende verschijnselen. Tenslotte nog twee tijdschriften waarin veel advertenties met foto’s van tweedehands boerderijmaterieel voorkomen. Hierdoor kunnen de Kazachen een indruk krijgen van welke middelen hier de agrarische stand ter beschikking staan.
Tijdens mijn verblijf in Nedeland maakt Elmira periodiek foto’s van de voortgang van Nathalie’s jonge leventje, zodat ik niet helemaal mis wat zich in Kazachstan afspeelt. Vandaag vertelde Elmira mij dat de geheugenkaart op het digitale toestel vol is en dat er geen nieuwe foto’s meer gemaakt kunnen worden. Tijd dus om terug te keren naar Kazachstan 🙂
Elmira en ik hebben een vreemde manier van bellen. Het telefoneren vanuit Kazachstan naar Nederland kost al gauw ongeveer twee euro per minuut, terwijl ik tegenwoordig in staat ben door een actie voor slechts 3 eurocent per minuut van Nederland naar Kazachstan te bellen. Elmira is echter vaak niet thuis waardoor wij de gewoonte hebben dat zij eerst mij opbelt. Op de nummerherkenning zie ik dan dat zij het is waarna ik haar terugbel tegen laag tarief.
Die nummerherkenning werkt niet altijd—soms wordt het nummer ergens in het traject niet doorgegeven—en dan zie ik op mijn computerscherm niets verschijnen. Normaal is dat geen probleem want Elmira laat de telefoon slechts één keer overgaan waardoor de kans zeer klein is dat ik hem in die tijd opneem. Elmira’s ouders moesten vandaag naar een verjaardagsfeest in een ander dorp en Elmira fungeerde als taxichauffeur. Om hen de mogelijkheid te geven om te bellen wanneer het feest afgelopen zou zijn had Elmira de mobiele telefoon aan haar vader afgegeven. Die werkt niet zoveel met GSM telefoons en hij had bij ons wel eens gezien dat wij elkaar belden door tweemaal op het groene knopje te drukken. Daarmee wordt het laatste nummer herhaald en dat is meestal goed wanneer ik in Kazachstan ben. Maar tegenwoordig is het laatst gebelde nummer van Elmira meestal mijn telefoon in Nederland. Ik kreeg dus vanavond een paar keer telefoon met veel achtergrond lawaai. De nummerherkenning liet niet zien wie het was. Toen ik Elmira later vroeg hoeveel geld er nog over was van het beltegoed bleek praktisch het hele beltegoed opgebruikt te zijn van die paar keer naar Nederland bellen. Is het toch nog een duur feestje geworden 🙂
Zoals ik een week geleden al meldde vonden beide computers het noodzakelijk om eens lekker tegen te sputteren. Bij mijn desktop was het slechts een configuratieprobleem, maar bij de laptop was één van de twee scharnieren waarmee het scherm aan de rest van de computer vast zit afgebroken. Gelukkig niet aan de kant waar de videokabel doorheen gaat, maar toch.
Omdat ik vanwege mijn werk niet zondermeer op een nieuw model kan overstappen heb ik internet rondgezocht naar een goede tweedehandse van hetzelfde merk en model. Die kon ik in Duitsland voor niet al te veel geld vinden bij een bedrijf dat laptops inkoopt, schoonmaakt, controleert en dan weer doorverkoopt. Het prijsverschil tussen Duitsland en Nederland is zeker 100 euro. Vandaag heb ik dit nieuw bemachtigde apparaat voorzien van de harddisk uit mijn eigen laptop. Ook het toetsenbord heb ik omgezet om dat men in Duitsland gewend is met het QWERTZ systeem te werken waar wij in Nederland gewoonlijk QWERTY toetsenborden hebben. Niet een groot verschil—alleen de Z en Y zijn omgewisseld—maar zo’n toetsenbord heeft ook veel leestekens en dergelijke op andere plekken zitten en dan wordt het snel typen toch wel wat lastig.
De totale ombouw heeft minder dan een uur geduurd en ik ben nu weer in het bezit van een keurige Toshiba Satellite Pro 4600, met groter TFT scherm dan voorheen en een DVD speler met CD-RW functie. Al met al ben ik er dus zeker niet op achteruit gegaan.
Toen ik nog in Kazachstan was hebben Elmira en ik voor Nathalie een po gekocht. Niet een normale, maar eentje met contacten onderin waardoor een melodietje wordt gespeeld wanneer de contacten nat worden. Het is in Kazachstan gebruikelijk dat kinderen vroeg zindelijk worden gemaakt—dat scheelt in de benodigde luiers—en Elmira is dan ook al enige tijd bezig om Natalie te leren van de po gebruik te maken. Ze vindt het muziekje dat klinkt nadat ze geplast heeft kennelijk heel interessant, want elke keer als het klinkt luistert ze aandachtig. Vandaag heeft ze al vier keer met succes op de po geplast. Elmira had nog maar één keer de luier hoeven te verschonen vertelde ze me vanavond. Ik vermoed dat Nathalie met deze aanpak en hulpmiddelen eerder zindelijk zal zijn dan het gemiddelde kind in Nederland.
In Kazachstan is repareren tot een volkskunst verheven. In gevallen waar wij Nederlanders zonder na te denken nieuw zouden kopen doet men in Kazachstan altijd eerst nog verwoede pogingen om een defect apparaat te repareren. De enige drijfveer is geld, repareren is immers meestal goedkoper dan nieuw kopen, tenminste wanneer het een eenmalige reparatie betreft.
Begin dit jaar zijn we regelmatig getroffen door elektriciteitsstoringen. Die werden meestal veroorzaakt door een doorgebrande centrale elektriciteitsmeter in het transformatorhuisje in het centrum van het dorp. De meter kon de zware belasting van de vele elektrische boilers in onze straat niet aan en hield er daarom periodiek mee op, soms zelfs vaker dan één keer per week. Tot enkele maanden geleden was de procedure dat een buurtbewoner bij de op de meter aangesloten huizen langs ging collecteren om de reparatie van de electriciteitsmeter te betalen. Reparatie kostte rond de 1500 Tenge, een nieuwe meter 2700 Tenge.
Op 12 juni was ik het na een stroomstoring van 4 dagen zo zat, dat ik het gecollecteerde geld bij elkaar heb geschraapt en zelf naar Shymkent ben gegaan om een goede meter te kopen met meer capaciteit. Wat die meter meer kostte dan er gecollecteerd was heb ik uit eigen zak betaald, net als de benzinekosten. Vandaag heb ik Elmira tussen neus en lippen door gevraagd of ze de afgelopen tijd nog een elektriciteitsstoring hadden gehad.
Na even denken antwoordde Elmira dat tijdens mijn afwezigheid de stroom niet één keer was uitgevallen. Kennelijk is een nieuwe elektriciteitsmeter dus uiteindelijk toch goedkoper dan een paar keer per maand een oude meter te laten repareren.
